Het was nog zo’n echte ouderwetse lift met ijzeren schuifhek en katrollen en draden die zichtbaar boven de bak hingen.
Het echtpaar wachtte tot een oude man de lift opende.
Het koppel stapte in en ging op een rijtje naast de piccolo staan, gezicht naar de uitgang. Zij links, haar partner in het midden en de piccolo rechts.
“Naar de flat van mevrouw Mortenson?” vroeg de liftboy met een zachte stem. Dat was verwonderlijk want hij was al minstens zeventig en het echtpaar had een krakende stem verwacht.
“Mortsenson? Oh Monroe bedoelt u.. maar natuurlijk dat was haar echte naam. Jaja, naar de flat.”
De lift startte onverwacht soepel de rit naar boven. Bij het passeren van de tweede verdieping boog de vrouw zich even naar voren. “Werkt u hier allang mijnheer?”
De piccolo keek strak voor zich uit, bewust van zijn taak. Mensen naar boven en naar beneden brengen, dat was de core business. “Jawel mevrouw, ik heb mevrouw Mortenson dikwijls begeleid in de lift.”
“Oh, u heeft haar gekend?”
“Ja toch wel.”
Het was even stil op het geluid van de liftmechaniek na.
“En hoe was ze, ik bedoel als mens?” Op dat moment stopte de lift en de piccolo ritste het schuifhek open.
“Alstublieft, u bent ter plekke. Veel genoegen met uw bezoek.” De man en de vrouw stapten uit. De vrouw draaide zich om. “U heeft mijn vraag nog niet beantwoord. Hoe was ze als mens eigenlijk?”
De liftboy sloot de kooi en terwijl hij op de knop van het gelijkvloers drukte fluisterde hij, maar het was duidelijk verstaanbaar: “Wij waren onafscheidelijk mevrouw. Laat ik het daar op houden.” En de lift zakte weg. Nog voor de vrouw meer details te weten kwam die ze wel had willen weten. En toen het bezoek afgelopen was, was ook de piccolo verdwenen. Het echtpaar zette de lift dan maar zelf in beweging. En later, veel later, bevestigden ze aan mekaar wat ze hadden opgemerkt.
In de lift naar beneden hing een flauwe maar onmiskenbare geur.
Chanel N°5.