“Zeg hoe is het nu met je…”
“Dat stijlswitch-huis? Tja, hoe zal ik het zeggen…”
“Je klinkt niet enthousiast maar je was er oorspronkelijk toch zo vol van.”
“Natuurlijk, het is ook een fijne gedachte dat je een huis koopt waar je in de living een knop hebt waarmee je je ganse inboedel met één ommezwaai verandert in een nieuw interieur. Dat is de aangename kant. Je bent je interieur beu? Hupla! Een nieuwe stijl.”
“En de andere kant?”
“Dat je niet meer weet waar je bepaalde zaken gelegd hebt. Zaten die foto’s of dat document nu in een Tudorkast of heb je ze in een Louis XVI gestoken. Of had je ze opgeborgen in een Biedermeier of juist in een Rietveldmeubel? Je herkent je interieur gewoon niet meer. Ik ben al ongelofelijk veel zaken kwijtgespeeld die in een vorig interieur zaten.”
“En wat ga je nu doen?”
“Correctie, wat heb ik gedaan? De hele handel verkocht en overgeschakeld naar een gewoon huis met IKEA-meubelen.”
“Een gewoon huis met… Maar allez!”
“Ja, dat is drastisch, ik geef het toe en ik ben ook niet tevreden over het resultaat.”
“Waarom niet?”
“Omdat ik het gevoel heb dat ik nu in een eenheidsworst woon.”
“Dat begrijp ik, maar…”
“De geur van die worst hangt overal in huis. Walgelijk…”