“Ja mijnheer, wat is er?”
De jonge vrouw die de deur had geopend keek met sprankelende ogen en een mooie glimlach naar de jonge man die had aangebeld.
“U kent me niet mevrouw en mijn diepste verontschuldigingen dat ik zomaar kom, euh, langs kom, maar ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen…”
“Ja, ik was niet echt met iets bezig, zegt u maar.”
“Wel, ik weet dat u getrouwd bent en ik vroeg me af…”
De vrouw fronste haar wenkbrauwen. Wat wou die man toch van haar?
“Oh nee, ik heb geen verkeerde bedoelingen mevrouw, alstublieft niet! Ik wou alleen maar weten, ik zie jullie namelijk regelmatig samen wandelen en dan…”
“En dan wat?”
Het antwoord kwam als een verlichtende zucht.
“Jullie zien er zo gelukkig uit. Hoe doen jullie dat?”
De vrouw proestte het uit.
“Is dat uw vraag?”
“J…Ja. Dat wou ik zo graag weten. Als u het niet erg vindt.”
“Nee, natuurlijk niet, maar ik vrees dat ik u hier geen afdoend antwoord op kan geven.”
“Oh!”
“Nee, het is gewoon zo, wij zijn gelukkig samen en dat is het. Wij stellen ons daar ook geen vragen bij.”
“Ach zo. Tja, dan ga ik maar. En bedankt voor uw tijd.”
Toen haar man later thuiskwam en zij het verhaal opnieuw deed dacht hij even diep na.
“Weet je liefste, ik ken die mens zijn beroep.”
“Hoe kan dat nu? Je hebt hem niet zelf gesproken!”
“Nee, maar ik merk dat er tegenwoordig meer en meer van dat soort mensen rondlopen.”
“En wat is zijn beroep dan.”
“Een heel moeilijk. Gelukzoeker. En niet allen hebben succes.”