De man stond wat onwennig te drentelen aan de voordeur.
“Ik wou u eens om raad komen vragen.”
Omdat ik in een toegeeflijke bui was, ging ik direct op zijn opmerking in.
“Wat kan ik voor u doen?”
“Ik heb een leven.”
Even was ik in de war.
“Jamaar, dat heeft toch iedereen.”
“U begrijpt het niet, en dat zal aan mij liggen, maar ik heb een leven gekregen. Een leven van iemand anders.”
“Hazo!”
“Ja, en nu weet ik niet wat ik er mee aan moet.”
“En gaat het niet samen met uw eigen leven?”
“Dat weet ik niet! Ik ken dat andere leven niet.”
“En zoekt u dat leven te behouden?”
“Mijn eigen leven?”
“Nee, dat andere.”
“Dat is nogal moeilijk in te schatten…”
“Zou een samenlevingscontract een oplossing bieden, denk je?”
“Ik zou het kunnen proberen, maar…”
“Maar wat?”
“Ik denk dat dat geen leven is.”
“Dan is het toch opgelost!”
“Eigenlijk wel. Dank u voor het medeleven.”
En met gebogen hoofd ging hij verder.