“Is jou dat ook al eens opgevallen?”
“Wat?”
“Dat er op het einde van ieder sprookje een punt staat.”
“Wat is daar nu zo abnormaal aan?”
“Niets, niets! Je kan er uiteraard altijd voor kiezen om een sprookje te laten eindigen met een punt, maar toch…”
“Waar wil je naartoe met die redenering?”
“Ik zou dat bijvoorbeeld niet doen.”
“Wat zou jij dan anders doen misschien?”
“Ik zou het punt gebruiken als figuur in het sprookje.”
“Je mag me dat niet kwalijk nemen, maar ik zie een punt geen rol spelen in een sprookje.”
“En waarom niet?”
“En waarom wel?”
“Een punt is zo belangrijk, het kan een einde maken aan een conversatie, het kan iets stop zetten, het kan fungeren als afsluiting, het punt kan een modererende rol op zich nemen. Als het punt er is dan kan de andere beginnen praten. Iemand die iets zinnigs heeft gezegd voegt daar toch nog een punt aan toe om te benadrukken dat het zinnige gezegd is, af is. Punt uit, daar gaat het over.”
“Ja, ik begin het te begrijpen, denk ik.”
“Voor mij speelt het punt de centrale rol in een sprookje, maar historisch heeft het punt nooit de waardering gekregen die het verdient.”
“Daar heb je een punt!”
“Waar?”