Het was al langer bekend. De jonge mannen in de wijk praatten over niks anders.
Ze gingen met z’n allen aan mastodontisme doen.
En hun moeders konden kijven en zuchten zoveel ze wilden, de jongeren waren niet van hun stuk te brengen.
Het werd voor de meesten onder hen zelfs een levensdoel, een nirwana bijna.
De meisjes uit de wijk hadden er hun eigen mening over.
En die was niet mis te verstaan.
Elke jongen die de weg van het mastodontisme opging, veroordeelde zichzelf definitief.
Want geen enkele deerne zou het in haar hoofd halen om met zo’n pseudo-held een relatie aan te gaan.
Maar u kan wel inschatten hoe de jongens zijn.
Ze deden hun zin.
Dat was dus niet naar de zin van de meisjes want die stond de volgende dag breed uitgekalkt op de hoofdweg van onze wijk:
“Vergeet het, boys!”
Maar wie éénmaal aan mastodontisme heeft gedaan, vergeet dat nooit meer.