Vier dorpen verder is er een gemeenschap waar je zo van het gezicht van de mensen kan aflezen hoe ze zich voelen, wie ze zijn, wat ze denken.
Je moet er maar eens rondlopen.
Er zijn daar een pak lui die wezenloos voor zich uit staren. Aja, ze hebben allemaal vier kinderen of meer.
En er zijn er ook die een uitdrukkingsloze blik hebben. Die weten niet wat ze moeten vertellen.
Je kan hen maar beter niks vragen. Zelfs de weg niet.
De paar ijsventers kan je er zo uithalen.
Ze hebben een koele blik in de ogen.
Maar de meesten, en het zijn uitsluitend mannen, die staalblauwe ogen hebben werken in de fabriek.
Waar afsluitingen gemaakt worden.
In roestvrij staal.
Die het dorp binnenkort geheel gaan omheinen.
Want naar dat soort mannen zijn de vrouwen uit de omgeving naar op zoek.
Naar mannen met staalblauwe ogen.
En daarom worden die mannen door hun vrouwen naar de fabriek gestuurd.
Terwijl zij intussen thuis zitten te wachten met een tevreden gezicht.