“Buurvrouw, zou je me kunnen helpen?”
“Wat is er?”
“Ik heb een belofte ingeslikt.”
“Da’s ernstig. Ga even zitten.”
“Oef, ik ben wel blij dat ik bij jou terecht kan.”
“Hoe kwam dat eigenlijk?”
“Wel, de belofte lag op het puntje van mijn tong en toen opeens… heb ik die ingeslikt.”
“Je tong?”
“Maar nee, de belofte.”
“En weet je nog welke belofte?”
“Dat is het hem juist, toen wist ik het nog, maar nu…”
“Ligt ze op je maag.”
“Een beetje wel, ja.”
“En diegene aan wie je de belofte deed?”
“Die weet het nog niet. Enfin, die zal de belofte nog wel kennen, maar die weet niet dat ik ze ingeslikt heb.”
“Kan je niet zeggen dat het een ongelukje was?”
“Dat gaat die nooit geloven.”
“Zal ik het slechte nieuws overbrengen?”
“Wil je dat echt doen? Beloofd?”
“Waarom niet?”
“Je neemt wel een risico, zeg.”
“Ach, beloofd is beloofd.”