Ze zaten allemaal op hem te wachten.
De ene met grote verwachting, een andere toch met wat schrik.
Want niemand had hem ooit aan het werk gezien.
Dat was het handelsmerk dat hem vooruitging.
Dat niemand hem echt kende. Betrouwde.
En toch deed hij dingen waar iedereen van versteld stond.
Dingen die mensen niet mogelijk achtten.
Het gebeurde natuurlijk altijd in het donker.
Ja, dat kon niet anders.
Zijn vak had alles te maken met het duister.
Dus toen de zon was weggegaan zat iedereen in de duisternis te spieden.
En te luisteren naar mogelijke voetstappen. Of een ander geluid waardoor zijn komst werd aangekondigd.
En net toen ze dachten dat hij niet meer zou komen, begon er een helder licht de ganse omgeving in gloed te zetten.
“Ooooh!” weerklonk het uit alle monden.
Iedereen vond het prachtig. Het licht was van een intensiteit die moeilijk te beschrijven valt.
Alles kreeg een gouden rand of een flonkerende aura.
En toen was het terug donker.
En ze wisten het.
Hij was weer weg, de oplichter.