Het was laat. Héél laat toen er aan de voordeur gebeld werd. Maar écht heel laat.
Slaapdronken deed ik open. Het was Frank.
“Mag ik binnen?”
“Ja, je staat al met één poot binnen. Hijs de rest er ook maar in.”
In de living stond Frank de wolf bedremmeld rond te draaien.
“Maar ga dan toch zitten! Iets drinken?”
“Bestaat er zoiets als een driedubbele whisky?”
“Ik pak een glas. Moment.”
Toen ik terug kwam met een behoorlijk gevuld limonadeglas zat Frank in een zetel naar het plafond te staren.
“Alles ok, Frank? Je liet me wel een beetje schrikken. Weet je hoe laat het is?”
“Ik oriënteer me op de maan, maar er waren wolken vanavond. Ik heb geen idee.”
“Frank, voor je me vertelt hoe het met je is, wil ik je er toch op wijzen dat ik allang dacht dat ik je nooit meer zou zien.”
“Ach ja, de sprookjes, da’s waar. Ik was daar vroeger meer te vinden. Heb je me gemist?” vroeg hij alert en schalks tegelijk.
“Ik had wel gehoopt dat je wat meer op euh… het werk zou verschenen zijn ja.”
“Sorry!”
“Maar goed. Vertel.”
“Waar zal ik beginnen? Ik heb een fantastische geit ontmoet.”
“Verwondert me niks.”
“Maar het was geen gewone.”
“Dat zeg je altijd.”
“Neenee, dit was echt geen gewone geit. Het was een klipgeit. Athletisch man, afgetraind, een juweeltje, ze kon…”
“Ik hoef geen details Frank.”
“Ja, hoeven die… je bent een kenner.”
“Frank, wat is er fout gegaan?”
“Ze vroeg me of ik mee naar boven ging.”
“En?”
“Ik heb het geprobeerd. Maar halverwege kreeg ik hoogtevrees en ben ik naar beneden gedonderd.”
“Da’s pijnlijk!”
“Ja, lager kan je als partner niet vallen.”
Met een luchtige zwaai ledigde Frank het glas whisky in één keer en stond op uit de zetel.
“Maar goed. Ik heb jou tenminste op de hoogte gebracht.”