In het midden van de circustent die schel verlicht werd door de spots stond een tafeltje.
En vier stoelen.
Op die stoelen vier kaarters: een acrobaat, een jongleur, een leeuw en een clown.
Het kaartspel vorderde niet echt want de gedachten van het kwartet gingen uit naar hun directeur.
Tussen de tribune speelden twee dwergen verstoppertje.
Hun gegiechel werd constant gevolgd door een “Ssst!” van de kaarters, die zich niet echt konden concentreren, maar dat was in feite niet de schuld van de dwergen.
Die piepten op de meest onverwachte plaats van tussen de banken en keken dan olijk naar het viertal in het centrum.
En iedereen wachtte op de directeur.
En dan ging ineens het doek open en de directeur himself kwam de piste binnen.
Het orkest startte ‘Circus Renz’ maar de directeur hief zijn hand op en de muziek werd afgebroken.
“Vrienden, ik heb goed nieuws!”
De mededeling stuiterde tussen de tribunes.
“Is de fusie gelukt?” vroeg de acrobaat.
“Ja. De fusie met het circus Kredit is een feit.”
Een grote glimlach op ieders lippen.
“Maar we gaan een paar zaken veranderen.”
“Iedereen kan toch blijven?”
“Iedereen kan blijven maar we gaan een paar nummers moeten veranderen.”
Dat vonden de artiesten niet erg, als ze maar konden aanblijven.
“De leeuw kan niet langer aan de kassa zitten, die moet een kunstje leren. De dwergen moeten een act brengen met iets van groeien, de acrobaat zal nog een paar acrobatieën bij moeten oefenen en de jongleur mag nog een paar extra voorwerpen toevoegen aan hetgeen hij nu al in de lucht houdt.”
“En ik?” was de vraag van de clown.
“Jij hebt het meeste geluk. Onze nieuwe partner Kredit levert je een pak bijkomende collega’s. Dat wordt nog meer lachen.”
“Of huilen.”
“Of beide. Als de balans maar klopt.”