Het dorp lag er maar verlaten bij. Hier en daar zag je wel een gordijntje bewegen, maar al gauw werd dat weer dichtgeschoven.
Je voelde het. Er hing spanning in de lucht. Hoogspanning of meer zelfs.
Een enkele bewoner verliet haastig zijn huis, klopte nerveus aan bij zijn buurman en werd vrijwel direct binnengelaten.
“Wat denk je? Gaat het vandaag gebeuren?”
“Ja, het is ieder jaar toch zo. Waarom zouden we er dit jaar aan ontsnappen? Maar ik begrijp het wel. Ik ben er niet gerust in.”
“Nee, ik ook niet. Hadden we misschien niet wat minder… oh, maar je hebt bezoek, zie ik. Kom ik op een ongelegen moment?”
“Nee, dat is mijn neef uit Solaria, die is een paar dagen op bezoek.”
“Oh, hallo, aangenaam. Ja, ik vrees dat het dit jaar keihard zal aankomen.”
“Ik denk het ook. Het is nu al een paar nachten dat ik er van wakker lig.”
“Hoeveel?”
“Een stuk of zeven, zoiets.”
“Ik al twee weken.”
De neef kwam tussen.
“Waar gaat de heisa eigenlijk over?”
“De SLEF is op komst.”
“Moet ik dat kennen?”
“Ik weet het niet, maar hier in het dorp zijn we allemaal fervente lezers van sprookjes en ik denk dat we vorig jaar wat overdreven hebben.”
“Dat is toch niet erg.”
“Nee, maar daar krijgt iedereen jaarlijks een SprookjesLezersEnergieFactuur van en die gaat dit jaar nogal oplopen, denken we.”
“Ah, vandaar…”
“Ja, daar komt die factuur vandaan. Dat is niks van hier.”