De dommeriken hielden hun jaarlijks feest. Ook al waren er een aantal jaren dat ze het vergeten waren te organiseren, de dommeriken.
“Dit jaar zijn we weer eens tezamen, en dat is goed, maar beste vrienden, de catering, daar hebben we niet aan gedacht. Ik hoop dat jullie toch nog leuk kunnen vieren.”
De groep liep wat chaotisch door mekaar, maar omdat de meeste dommeriken mekaar al kenden van vorige edities werd het toch nog gezellig.
“We zijn toch écht wel dom!” zei één van de geïnviteerden totaal overbodig.
Die opmerking verraste blijkbaar toch nog een aantal aanwezigen.
“Dit standpunt hebben we nog nooit bekeken! De ingebakken domheid.”
De bijeenkomst leek een historische gebeurtenis te worden.
“Is er nog dommer dan dom mogelijk?”
Een nieuwe golf van reacties diende zich aan.
“Ja, als je je dom voordoet, dat is heel slim.”
Iedereen keek naar de spreker.
Die reageerde assertief diplomatisch.
“Dom of slim, het maakt niet uit. Je bent iemand.”
Maar het was te laat.
Er was een dommerik minder.
Dom, dom, dom.