De twee prinsesjes zaten tegenover mekaar aan tafel in een spiegelhouding, het gezicht gesteund door hun handen, naar mekaar te kijken.
“Wat doen we er mee?” zei de ene.
“Daar zit ik nu al een kwartier over te piekeren.”
“Kunnen we geen munt opgooien?”
“Dat is zo… zo ‘gewoon’ vind ik.”
“Je hebt gelijk. We moeten dat anders oplossen.”
“Ja dat komt er van als je een tweeling bent en gelijke rechten hebt.”
“Dat is ons probleem. Er is ook geen protocollaire verklaring die we kunnen inroepen.”
“Nee, daar heeft nog niemand bij stilgestaan.”
“Is dat geen lacune eigenlijk?”
“Dat is zo, maar daar zijn we nu niks mee.”
“Dit is ons nog nooit overkomen voor zover ik weet.”
“Ik kan me ook geen situatie als deze herinneren.”
“Kunnen we, ik zeg maar wat, geen commissie samenroepen?”
“Heb je een idee hoelang dat soort mensen zit te overleggen? Dat gaat de druk nog verhogen.”
“Correct. Veel te lang en dan komen we echt in een impasse.”
“Weet je wat? Ik ga de knoop doorhakken.”
“Ha?”
“Maak jij maar eerst gebruik van de badkamer. Ik kom daarna wel.”
“Dank je! Dank je!”
En met een enigzins verkrampt loopje zette het ene prinsesje een spurt in naar de badkamer, de handen om de buik gekneld.