De deur van de kasteelvilla zwaaide open en daar stond hij.
“Maar meester magister! U bent al terug!” riep een bediende uit.
“U was toch op weg naar de hof van honderd wersten!”
“En we verwachtten u niet voor de jaarwende van de eeuw van Cum Laude!”
Iedereen in de villa was verbaasd.
De magister was echt maar net vertrokken en daar stond hij al terug.
De villa stond op stelten.
De lakei die verantwoordelijk was voor het inpakpapier van cadeau’s propte snel het sudokuboekje in zijn achterzak en deed of hij nadacht over een nieuwe manier van emballeren.
De knecht die eigenlijk de ganse dag moest stofzuigen pretendeerde dat hij met een plumeau de Chinese vazen in de inkomhal aan het inspecteren was.
De keukenmeid gooide het vuur op en begon een stapel taarten te bakken. Iedereen deed alsof hij of zij het razend druk hadden.
Maar de magister zag het allemaal niet.
Hij liep wel van kamer naar kamer en het leek of hij alle hoeken en kanten van alle kamers onderzocht.
En dat was ook zo.
Wie goed luisterde hoorde hem stilletjes mompelen: “Waar heb ik toch mijn Visakaart gelaten?”