De cinema was leeg op twee filmkijkers na.
De prent die speelde had niet veel om het lijf qua scenario en één van de twee aanwezigen geeuwde af en toe nadrukkelijk.
En toen brak de spoel met een ratelende flits op het scherm, gevolgd door duisternis.
Enkele seconden daarna ging het zaallicht aan, met een intensiteit die pijn deed aan de ogen.
De twee staarden voor zich uit en zwegen, ogen gefixeerd op het scherm.
“Weet u waar ik het zo moeilijk mee heb?” doorbrak de ene de stilte.
De andere keek verward opzij.
“Nee…”
“Emoties.”
“Daar heeft iedereen het wel lastig mee.”
“Het zit anders. Ik zou zo graag eens een emotie hebben zonder daarbij gestoord te worden.”
“Dat moet toch kunnen, zou ik denken.”
“Bij mij gaat dat niet. Telkens ik overvallen word door een emotie, komen ze erbij. Ongevraagd. En plots.”
“Wie dan?”
“De waterlanders. En ze zijn altijd met velen.”
“Dat is…”
Op dat ogenblik schoot de film terug op gang.
De zaaldeuren zwaaiden open en een massa volk stroomde binnen.
“Oh nee, daar zijn ze. Ik had het kunnen denken.”
Hij dook weg in de klapzetel.
Maar de waterlanders waren niet tegen te houden.