Het was tijd dat ik hem vond. Maar na lang zoeken heb ik hem gevonden. De ontrafelaar.
“Geef de situatie maar uit handen.” zei hij droog.
Dat deed ik en hij begon met er minutenlang naar te kijken.
“Ziet u al iets?” vroeg ik een beetje ongeduldig.
“Het is ingewikkeld.” was zijn antwoord.
“Daarom kom ik bij u.”
Hij knikte ernstig.
“Ik zie alvast veel losse eindjes.”
Een discrete vrouwelijke bediende bracht thee en koekjes en nodigde me uit om er iets van te nemen.
De ontrafelaar nam zelf niets.
Hij staarde alleen maar naar de gegevens die ik had meegebracht.
Plots keek hij me aan met een onverwacht vermoeide blik.
“U had me vroeger moeten consulteren.”
“Misschien wel, maar toen kon ik het zelf nog ontrafelen.”
“Ach, dat denkt iedereen… altijd.”
Plots sprong hij recht.
“Laat het hier maar en bel me volgende week. Ik denk dat… nee, bel me volgende week maar.”
Ik heb hem gebeld. En ik moet zeggen, hij had het helemaal voor mekaar. Het was eigenlijk zo simpel, zo eenvoudig… ja, ik kan het niet uitleggen.
Als u de aandrang zou voelen om hem ook op te zoeken dan wil ik u toch dit vertellen.
Hij is niet zo maar te vinden. Het enige punt waarop u zich kan oriënteren is dat hij in een groot complex woont.