“Gisteren op bezoek geweest bij prinses A Le Gardtje. Zoals de naam al doet vermoeden…”
“Van adel!”
“Tja… maar eigenlijk… Jongen, jongen, jongen.”
“Niet van adel?”
“Maar jawel, maar wat dat kind in haar kasteel verzameld heeft, daar heb je géén idee van.”
“Maar ieder kasteel steekt toch vol met vanalles. Dat is juist het… het sprookjesachtige soms, de sfeer van het verleden, de nostalgie, noem het op. Die mensen zijn zo hoor.”
“Ja, maar voor een werkvrouw is dit géén sprookje, maar pure horror. Iedere plaats is tot de nok gevuld met alles wat ze overal bijeengesprokkeld heeft, leuk vindt, gekregen heeft, gevonden, geërfd. En ze heeft wat geërfd hoor, er zijn veel sprookjesfiguren die na hun carrière alles aan haar hebben nagelaten.”
“Omdat ze haar graag zagen, dan?”
“De reden was dat ze wisten dat de prinses alles wel zou bijhouden.”
“Maar wat ging jij daar dan doen gisteren?”
“Ze had me gevraagd om eens te komen kijken in het licht van een inventaris die ze wou opmaken.”
“En?”
“Ik heb er een klein deel van kunnen opschrijven, die dingen waar ik bij kon komen.”
“En heb je haar dat gezegd?”
“Dat kon ik niet!”
“Je kon het niet over je hart krijgen om haar dat te zeggen?”
“Dat was het niet. Ik heb haar gewoon niet gevonden. Ze was daar ergens, maar ik heb haar alvast niet kunnen ontdekken. Ik stond daar voor een gigantische hoop.”
“Dus er is nog hoop. Dat is toch al goed nieuws. Voor de prinses bedoel ik.”