“Ik zit met een vervelend probleem.”
“Vertel!”
“Ik had toch onlangs mijn boekenkast mooi opgeruimd.”
“Dat wist ik al, ja.”
“En alles netjes gesorteerd.”
“Per schrijver, per jaar, per soort?”
“Nee, per kleur. Dat leek me ook wel iets.”
“Tot daar ruik ik nog geen verhaal.”
“Dat klopt, maar toen ik de volgende dag in de bibliotheekkamer kwam viel me onmiddellijk iets op.”
“Laat me raden, de kleuren?”
“De kleuren?”
“Ja, je zag terug dat je ze per kleur had gezet!”
“Dat was het nu net. Ze stonden niet meer per kleur.”
“Oei! En wie had die schelmenstreek uitgehaald?”
“Het heeft me veel tijd gekost om dat uit te vissen, maar ik kan de kleurenselectie wel vergeten.”
“Het zijn toch jouw boeken zeker?”
“Jaja, dat wel, maar ‘s nachts blijken de boeken zichzelf te ordenen en schrijvers gaan gewoon naast hun lievelingsschrijvers of tijdgenoten staan.”
“Wat lief!”
“Maar vreselijk wanordelijk, want iedereen wil bij Shakespeare zijn, dus aan die kant is het gewoon een zootje.”
“Je kunt het niet meer anders organiseren?”
“Mijn beste, een boek is per definitie eigenwijs.”
“Dat fantaseer je maar.”
“Zal ik het je bewijzen? Mijn boeken kijken me alvast één voor één met de rug aan.”