Het waren twee onopvallende figuren die over een eindeloze weg stapten. Ze zetten er flink de pas in.
“Waarom kijk jij altijd om?”
“Ik vrees dat als we ons tempo vertragen…”
“Wat dan?”
“Dat we ingehaald worden door het Verleden.”
“Dat moet ik sterkenmale ontkennen, want wij gaan er juist in snel tempo van weg.”
“Ja, nu nog wel, maar als we trager gaan…”
“Maar we zijn toch in het Heden, dat zie je toch rondom je?”
“Het ziet er alleszins hedendaags uit.”
“En we gaan naar de Toekomst. Dat wou je toch?”
“Tja…”
“Begin je nu te twijfelen? Een paar weken geleden was je zo zeker toen we aan onze tocht begonnen.”
“Toen waren we nog in het Verleden.”
“Ach man, als je goed vooruitkijkt zie je dat de Toekomst barstensvol beloftes zit.”
“Dat kan ik van hier niet zien. Zal ik even stilstaan en kijken?”
“Niet doen! Want je weet wat stilstaan met zich meebrengt.”
“Vooruit dan maar.”
“Nu hoor ik je praten. Wat heb jij toch met het Verleden? Wil je daar terug naartoe dan?”
“Nee, maar we hebben er niets van geleerd, vind ik.”
“So what? Het is voor de toekomst dat we moeten gaan. Vooruitgang! Dat hebben we nodig. En zeg nu niet: Je hebt een punt, want een punt staat ook stil en daar ben ik niks mee. Dat punt laat ik liggen.”
“Neenee, ik volg. Maar wordt de Toekomst ook niet ooit het Heden en daarna het Verleden?”
“Dat zijn zorgen voor de Toekomst.”