Prinses Hermelinde zorgde voor… voor grote zorgen.
Want ze lachtte niet meer, nooit meer eigenlijk.
Haar vader had het eerst niet bemerkt, maar na een paar weken zag hij wel dat er iets scheelde.
“Kind, je lacht nooit meer. Hoe komt dat toch?”
Maar Hermelinde gaf hem een ernstige blik en zweeg.
Vader, ondernemend als altijd, liet clowns en grapjassen aanrukken, comedie-acteurs en toen dat niets uithaalde liet hij eigenhandig een hele schaal kostbaar servies aan diggelen vallen voor haar neus, maar niets hielp.
“Laat die scherven opvegen, straks trapt er iemand in en dan bezeert die zich flink.” was haar enige commentaar voor ze zich in haar kamer terugtrok.
Iedereen in het paleis begon zich het humeur van de prinses aan te trekken.
Bedienden die er anders vrolijk bijliepen slenterden nu verveeld door de gangen en stoften hier en daar afwezig een pluis weg.
Zelfs de planten groeiden niet meer zo onstuimig als zij vroeger deden. Een paar gingen zelfs gewoon dood.
Waar moest dat toch heen?
Wordt vervolgd
Vorig sprookje