“Je ziet er zo opgewekt uit.”
“Dat is ook zo, en daar heb ik toch wel een leuke reden voor.”
“Vertel…”
“Beloof je het aan niemand verder te vertellen?”
“Hola, is het zo een groot geheim?”
“Ja, allez nee eigenlijk, maar je weet hoe de mensen zijn.”
“Dat weet ik ja, maar wees gerust, ik sta voor discretie.”
“Wel, dus, als ik tegenwoordig zorgen heb, dan loop ik gewoon naar het midden van het woud.”
“Dat kan helpen.”
“Je begrijpt het niet, het is niet de wandeling waar ik soelaas uit haal, maar diegene die ik daar aantref.”
“Nu maak je me ECHT nieuwsgierig!”
“Daar zit namelijk op een tak van een oude beuk een vogel die me al van verre ongeduldig aankijkt. Het lijkt telkens wel of ik hem hoor roepen: Kom dan, vertel het me allemaal!”
“En dan vertel je…”
“Al mijn geheimen en daarna kan ik weer opgelucht naar huis.”
“Zou je die vogel kunnen omschrijven?”
“Nee, maar ik zal hem even voor je tekenen. Kijk, zo ziet hij er ongeveer uit, ik kan niet zo goed tekenen.”
“Hmm…”
“Je klinkt niet echt enthousiast, eerder bedenkelijk zelfs.”
“Ik vrees dat ik slecht nieuws voor je heb.”
“Je wil die vogel zelf ontmoeten, maar dan denk ik…”
“Dat was niet wat ik je wou vertellen. Ik denk dat je die tochten beter niet meer maakt, want je vertelt je geheimen aan een gevaarlijk individu, meer bepaald een luistervink.”
“Echt waar !?”
“En bovendien wil ik je, nog voor je een wraakactie op poten wil zetten, nu al zeggen dat die vinken niet blind zijn.”