Wilfried had een neus. Die hebben u en ik ook (dat hoop ik voor u!). Maar Wilfried had een neus voor zaken. Gevoelige zaken. Want Wilfried kon dingen voorzien waar andere mensen nog niet eens aan dachten. Zo wist Wilfried al op voorhand een aantal gebeurtenissen te voorspellen. Omdat zoiets nogal snel rondgaat werd Wilfried veel aangesproken door zijn buren en kennissen. “Wilfried, weet jij niet of…” en “Wilfried, ik wou jouw gedacht eens over…” En Wilfried gaf altijd braaf advies en goede raad. Want zo is Wilfried.
Op een dag ging één van de buren langs bij Wilfried want hij was verstrikt in een netelige kwestie en hij wou, voor hij stappen ondernam, Wilfried raadplegen. Maar de luiken van het huis waren dicht. De buurman belde aan. Misschien had Wilfried nog niet de tijd gehad om de luiken te openen.
De buurman belde aan. En wachtte. En hij belde nog eens aan, want het kon toch niet dat Wilfried weg was. Na een lange tijd belde hij nog eens aan. En toen kwam Wilfried eindelijk opendoen. “Ja, buurman?”
“Oh, ik dacht dat je niet thuis was. Kan ik je om raad vragen?”
“Da’s een beetje moeilijk,” snifte Wilfried, “want ik ben verkouden.”
“Ai. En kan je me echt geen goede raad geven?”
“Nee. Voor het ogenblik niet buurman, sorry.”
“Maar… in de ganse buurt ben jij de steun en toeverlaat!”
“Nogmaals sorry, maar u gaat het deze keer zelf moeten oplossen.”
“Ja, ok dan.”
En de buurman droop af.
Wilfried ging terug naar binnen waar zijn droomprinses op hem wachtte.
“Wie was er aan de deur?”
“Och, niemand belangrijk, en ik heb gedaan of mijn neus bloedde.”