Het was een warme dag, ook voor de beheerder van verloren voorwerpen.
“Ja mijnheer?”
“Ik ben mijn naam ergens vergeten.”
De beheerder keek turend in zijn inventarisboek, en was niet eens verrast. Hij had wel vreemdere vragen gekregen.
“En welke naam bent u kwijt?”
“Ja, als ik dat wist, dan…”
“Geen aanknopingspunt, een bonnetje ergens voor een bestelling, een factuur, een reisdocument?”
“Nee, niets van dat alles.”
De man stond echt bedroefd te kijken.
“Weet je wat, blijf staan, ik kom direct terug.”
Iets daarna kwam de beheerder terug met een grote kartonnen doos.
“Voila, hier zitten allemaal namen in van mensen die hun goede naam kwijt zijn. Ik mag dit eigenlijk niet doen, maar die komt toch niemand ooit nog ophalen.”
“En kan ik hierin…?”
“Kies er maar eentje uit, maar vlug voor er iemand binnenkomt.”
“Goed dan. Eens kijken… oei, dat is de naam van de burgemeester, ik wist niet…”
“Sorry, verkeerde doos. Ben zo terug.”
En de beheerder haastte zich weg met de doos.
Toen hij terug kwam met een kleine schoenendoos, was de man weg.
‘s Avonds tijdens het avondeten vroeg de vrouw van de beheerder naar gewoonte: “En, veel klanten gehad vandaag?”
“Niemand.”