De prins zat te bladeren. En te bladeren.
De prinses kwam voorbij, een mand vol met was die ze op het droogrek ging hangen.
“Wat is er?” vroeg ze bezorgd.
“Ach, ik kom in geen enkel sprookje voor, en dat vind ik niet leuk.”
“Maar jij bent toch mijn sprookjesprins, niet?” En ze knipoogde eens terwijl ze verder liep om de was te gaan ophangen.
De prins sloeg het boek dicht en het stof dwarrelde door de lucht.
Hij keek horizontloos voor zich uit en dacht: “Jaja, maar intussen sta ik nergens in een boek vermeld.”
En zuchtte.
Het was altijd zijn droom geweest om de hoofdfiguur te zijn in een weergaloos sprookje of in een spannende vertelling, maar geen enkele schrijver had hem in zijn ganzenveer opgenomen.
Daar was de prinses weer, met een lege mand.
“Ben je nog steeds aan het dubben?” vroeg ze.
“Ja.”
“Waarom vind je dat zo belangrijk eigenlijk om in een sprookje voor te komen?”
“Komaan zeg, dan ben je toch iemand! Voor de eeuwigheid zelfs.”
Wordt vervolgd.