“Dus als ik het goed begrijp, moeten we vanaf nu betalen voor de gedachten die we hebben?” zei de vrouw tegen de man naast haar op de bus.
Hij greep zijn lederen boekentas goed vast, want de chauffeur moest onverwacht remmen.
“Dat is zo, ikzelf en tientallen collega’s zijn op pad gestuurd om de gedachten van de bevolking te tellen.”
“En denkt u dat die maatregel…?”
“Het is verboden, mevrouw, om controleurs te beïnvloeden in hun denken. Ik ga hier niet op in.”
De vrouw zweeg en probeerde krampachtig niet te denken.
“Ik tel er weer eentje, mevrouw, want uw gedachten gaan naar vermijding van gedachten.”
Ze draaide zich naar hem toe en keek hem strak aan.
Eerst bleef hij voor zich uit kijken, als was hij sterk geïnteresseerd in wat er voor hem gebeurde, maar uiteindelijk kon hij zich niet weerhouden om in haar richting te kijken.
Ze zei niets, maar bleef naar hem kijken. En kijken. En bracht hem zo op gedachten.
Het zag er heel mooi uit, maar hij heeft er duur voor moeten betalen.