De vorst ijsbeerde over en weer in de kamer.
Het meisje zat er maar stilletjes bij in de versleten sofa.
“Dus jij gaat het jaar missen.” concludeerde de vorst.
“Ja…” pruilde het meisje en haar onderlip trilde.
“Maar er komt toch een nieuw jaar, en je weet dat de tijd vooruit gaat! We zijn maar een flits in de geschiedenis hoor!”
Het meisje snoof kort in en uit.
“Ik weet het, maar toch…”
“Niets is voor eeuwig!” probeerde de vorst nog terwijl hij wanhopig zijn armen spreidde.
“Maar het was zo leuk.”
“Dat is waar, en jij bent dan nog bevoordeeld op de anderen.”
“Daarom juist. Ik wil dat het zo blijft.”
“Maar dat gaat niet mijn beste kind, het nieuwe jaar staat al voor de deur en die neemt het allemaal over.”
“En wij dan?”
“Wij krijgen een plaats in de geschiedenis en daar blijven wij staan.”
“Ik wil dat niet, en ik wil mee met het nieuwe jaar.”
“OJ, de dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Leg je daar nu eens bij neer.”
“Nee!”
“Kijk, ik wil uitzonderlijk iets voor je doen.” De vorst beende naar de voordeur.
“Kom binnen!” zei hij vriendelijk tegen Nieuw Jaar.
Die wandelde wat beduusd de kamer binnen en toen zag hij het meisje.
De vorst legde het probleem voor.
“Tja, ik zou dit niet mogen doen, maar aangezien we hier te maken hebben met een toch wel heel leuk meisje… Weet je wat, Oud Jaar, je mag met me mee in het nieuwe want eerlijk, ik had daar nog niemand voor op het oog, en als je je best doet, dan sluis ik je wel door naar het volgende.”
“Is dat wel conform de regels?” vroeg de vorst met een gemaakt officiële stem.
“Ach man, ik ben het nieuwe jaar, ik beslis toch wat er gaat gebeuren.”
En hij gaf de vorst een knipoog en een vriendelijke por in de ribben.
Van pure blijdschap zette Oud Jaar de ganse kamer in vuur en vlam met een daverend vuurwerk.
De nacht ging naadloos hel verlicht over in het natuurlijk licht van de nieuwe morgen.