Het jongetje kwam net met zijn neus uit boven de toog van de boekhandel.
Het was een bescheiden winkel, maar zo had de eigenares het altijd al bedoeld. Geen grootse zaak met ellenlange rekken, gewoon een knus snuisterwinkeltje.
“Mevrouw, ik zoek een sprookje.” zei hij op de aandoenlijke toon die kinderen zo goed machtig zijn.
“En welk dan, jongen?” vroeg de vrouw glimlachend vriendelijk.
“Euh… wel, het gaat over een neushoorn en een klarinet, of nee, een loftrompet, denk ik. Ja, een loftrompet.”
“Een neushoorn dus.”
“En een loftrompet.” zei het jongetje ferm.
“Snuit je neus eens, jongen, je snift wat teveel.”
“Ja mevrouw. Pffffrt!”
“Da’s al beter. Ik ga eens kijken of ik dat kan vinden.”
En ze verdween naar achter.
Iets later kwam ze terug met een mooi ingebonden boekje.
“Ziezo, dit is het laatste exemplaar. Voor jou!”
“Hoeveel kost dat mevrouw?”
De vrouw boog zich over de toog en fluisterde: “Dat kan jij niet betalen, niemand eigenlijk, zo duur is het. Neem maar mee.”
De jongen pakte het boekje voorzichtig van de toonbank en haastte zich naar de uitgang.
“Dank u, mevrouw!” riep hij nog.
Ze keek hem glimlachend na en ging toen naar achter in het kleine keukentje annex zitkamer, waar haar man zat te worstelen met een modelvliegtuigje, waar hij nu de landingswielen van aan het monteren was.
Zonder op te kijken van dat precisiewerkje vroeg hij: “En, grote bestelling gehad?”
“Nee… Maar wel weer een lezer meer voor mijn sprookjesboek.”
“Dat loopt precies wel goed!”
“Ja, alle kinderen van het dorp zullen er nu wel eentje hebben. Mond-tot-mondreclame, je weet hoe dat gaat.”