“Nog nieuws van…?”
“Van wie?”
“Van, allez van dinges?…”
“Ja, nee eigenlijk.”
“Straf eigenlijk hé!”
“Eigenlijk wel, ja…”
“En al lang geen nieuws meer..”
“Ja, hoe lang al niet eigenlijk?”
“Zeker…. wacht hé…zie je, het is al zo lang dat ik het zelfs niet meer weet hoe lang al niet.”
“Dan zal het wel lang zijn.”
“Dat mag je wel zeggen. En zonder enige aanleiding weg gegaan.”
“Ja, gewoon, pffft, en weg.”
“Dat is het, fwiet en weg.”
“En nooit meer teruggezien.”
“Van de aardbodem verdwenen.”
“Opgelost in de lucht.”
“Oeps, en weg.”
“Ja, maar waarom eigenlijk?”
“Wel, dat vraag ik me ook af, al de ganse tijd.”
“Heeft hij nog iets tegen jou gezegd?”
“Tegen mij wel.”
“Wat dan?”
“Ik ben al die platitudes zo moe.”
“Wat is een platitude?”
“Dat weet ik niet. Maar hij zat er precies nogal mee.”
“Ja, en we kunnen het hem niet meer vragen.”
“Nee.”
“Het is ook altijd wat.”