J-L (ja, we kennen hem nu toch al een beetje) keek eens links en rechts en probeerde de doos voorzichtig te openen. Dat was eigenlijk niet nodig, want de doos ging moeiteloos open. J-L ging op zijn knieën bij de doos zitten. En wat er in zat herkende hij onmiddellijk. Speelgoedjes van toen hij nog een klein kindje was, schoolschriften, ach, daar lag zelfs nog zijn eerste tekening die hij gemaakt had. J-L stak zijn hand in de doos en nam de tekening. Die verpulverde in zijn vingers meteen tot fijn stof. En dat ging ook zo met de tol waar hij zo dikwijls mee gespeeld had. Wat was hier eigenlijk aan de hand? Hij tastte naar de ijzeren doos met al zijn potloden en krijtjes, maar nog had zijn hand niet geraakt aan de doos of ook die plofte uiteen in een stofwolkje. Als door een slang gebeten trok hij zijn hand terug.
En toen klonk achter hem een zacht stemmetje.
“Dag….”
Hij draaide zich om en wist meteen toen hij het meisje zag staan dat zij bij het handwerkje hoorde. Waarom, dat wist hij niet, maar hij wist het.
“Als je het huis koopt krijg je er ook een nieuw leven bij.” zei het meisje met de mooiste ogen die J-L ooit had gezien.
“Maar dan ben ik mijn jeugd kwijt?”
“Tja, waar mensen slecht in zijn is kiezen en verliezen.” was haar antwoord terwijl ze intussen aan een vlechtje stond te draaien.
“Krijg ik jou erbij als ik het huis koop?” was zijn bedeesde vraag.
“Zou je dat willen?”
“Dan zou ik het wel echt de moeite vinden.”
“Laat die doos dan maar voor wat ze is en kom mee.”
Jean-Louis keek nog eens om naar wat er overbleef van zijn jeugd en volgde het meisje naar een nieuw leven.
Hij had zijn beslissing op de juiste argumenten gestoeld.
Geen seconde spijt van gehad!