“Ik heb hier een zwaar probleem.”
Jan keek echt beteuterd.
Piet, zijn vriend, probeerde hem op te beuren.
“Kan je het niet wat lichter opvatten?”
“Dat moet jij nu zelf eens proberen. Je zal het wel merken.”
“Huuuuu… huu. Pfoe, ja, dat is zwaar zeg. Heb je dat al lang?”
“Nee, ik heb nooit problemen gehad. Dit is de eerste keer. Ik weet zelfs niet hoe ik dat van voedsel moet voorzien.”
“Vooral niet doen. Als je voedsel geeft aanhet probleem, dan ben je pas echt vertrokken.”
“Uithongeren dan?”
“Dat heeft geen zin, en ook geen gesprekken mee voeren, want dan ben je zo met het probleem bezig dat je voor niks anders energie overhoudt.”
“Misschien kan ik het voor me uit schuiven…”
“Met zulk een gewicht, dat kan je enkel met een flutprobleem.”
“Ja, en ik kan het niet onder stoelen of banken steken.”
“Nee, daar is het te groot voor. Mensen gaan dat merken.”
“Negeren dan?”
“Het blijft een probleem.”
Jan en Piet stonden ingespannen naar het probleem te kijken.
En toen ging er bij Jan een lichtje branden.
“Ik heb het gevonden! Ik beschouw dit gewoon als een luxe-probleem! Voila! Opgelost.”
“Mag ik nog één ding vragen?” zei Piet.
“Ja, natuurlijk.”
“Zou je erover kunnen waken dat je nooit meer in de problemen komt?”