De kikker sprong op het blad van de waterlelie en kwaakte: “Waf!”
De hond stond aan de oever en mompelde: “Hier is iets loos.”
Een matroos kwam juist voorbij en zei tegen de hond: “Daar was laatst een meisje loos.”
“Die wou gaan varen.” zei de hond verontschuldigend.
“Die wou gaan varen?” schamperde de matroos.
“Als lichtmatroos…”
Daar had de matroos niet van terug.
De hond krabde zich eens met zijn poot achter zijn rechteroor en keek toen terug uit naar de kikker.
Maar die had intussen al eieren voor zijn geld gekozen.
En de matroos?
Die was inmiddels verder gewandeld en stond ergens met iemand te onderhandelen.
“Schipper, mag ik overvaren, ja of nee?”