Op alle hoge torens en bouwsels in de wereld staan verspieders op de uitkijk.
Dat zijn kleine wezentjes die mekaar op de hoogte houden van wat er beneden gebeurt.
Door middel van fluiten in een bepaalde code worden de boodschappen doorgegeven van top tot top.
Deze wezentjes letten op de gang van zaken in de wereld.
Als er ooit iets moest mislopen dan is hun waarschuwing de bol rond voor jij ‘Kladderadatsch’ kan zeggen, ik zeg maar wat.
Er is ook een groep verspieders die zich klaar houdt voor het moment dat er een verspieder zou uitvallen wegens ziekte, overlijden kan natuurlijk niet, of wegens een onbedaarlijke lachstuip, want dat schijnt bij hen nogal een veel voorkomend fenomeen te zijn.
Dit volkje kent een lange geschiedenis.
Ze zijn namelijk gelijk met de mensen gearriveerd.
Op die manier weten ze dan ook alles over ons.
Alles?
Alles. Maar dan ook alles.
Ik hoor in de verte een cynicus die grinnikt. En zegt: “Maar er zijn toch niet altijd torens en hoge gebouwen geweest?”
Dat is historisch correct.
Maar voor die tijd stonden verspiedertjes op eenzame hoogtes.
En die zijn van alle tijden.