Er was eens een onderbordje met ambitie.
Maar als onderbordje ben je natuurlijk niet veel.
Ja, je dient natuurlijk om het kopje te dienen als draagvlak, maar het kopje blijft het hoofd uiteraard.
En daar treurde het onderbordje wel een beetje over.
Dagenlang kon het in de kast staan, ongebruikt, want er waren natuurlijk wel meer onderbordjes en die werden niet regelmatig uitgehaald.
Op een dag nam het bordje moedig initiatief en rolde tot bij de grote soepterrine.
Die zag er nogal moederlijk uit en was in die zin heel vertrouwenswekkend.
“Dag mevrouw de soepterrine.”
Qua inleiding kon dat wel tellen.
“Dag onderbordje, wat brengt je tot hier?”
“Wel…” en het bordje vertelde over de frustratie.
De soepterrine luisterde porceleinfijn en knikte af en toe, voor zover een terrine daar toe in staat is.
Na het verhaal nam de mooi beschilderde terrine bedachtzaam het woord.
“Ach kom, volgens mij moet je anders gaan denken.”
“Maar ik ben geen kom, mevrouw, ik ben een bordje.”
“Dat bedoel ik niet. Je moet fierheid uitstralen want daar gaat het bij ons over. Je bent iemand. Steengoed ben je niet. Je bent meer dan dat. Onthou dat.”
En dat sloeg in. Vanaf die dag liep het bordje er anders bij.
Als het bijvoorbeeld een stapel gebruikte, ongewassen koffiemokken in de verte zag staan, klonk het steevast: “Pardon, servies!”