Marietje zat een beetje te rillen.
“Ik ben bang in het donker.”
“Dat kan wel, maar licht en donker zijn toch één geheel, complementair zou ik zeggen.”
“Misschien, maar ik hou toch meer van het licht.”
“En het schemerdonker dan?”
“Dat vind ik nog griezeliger, want dan zie ik allerlei spoken en geesten die opduiken.”
“Maar nee, dat is maar verbeelding…”
“Dat is niet zo, want ik zie die echt.”
“Echt?”
“Echt.”
“En halfdonker?”
“Daar kan ik tegen. Dat gaat nog net.”
“Maar wat wil je dan eigenlijk?”
“Dat het donker niet zo donker zou zijn.”
“Lichtdonker dus?”
“Zoiets.”
“Dat bestaat. Maar ik moet zeggen, ik ken geen vuurvliegje dat zo hard nadenkt over de dingen als jij.”
“Eéntje moet de eerste zijn.”