De fenomenendetecteur stond in het midden van de living naar het plafond te staren.
“Ja, u mag de schakelaar omdraaien.”
De luchter gaf een gloed van licht die over de kamer spetterde.
“Hoort u al iets?” vroeg de man die de knop had bediend.
“Nee, wacht nog even. Jawel, nu wel. Het klopt, uw luster zingt.”
“Maar is dat nu normaal? Een zingende luster? Het lijkt wel de titel van een of ander stripverhaal.”
“Let op, mijnheer, dat fenomeen komt meer voor. Ik heb dat tijdens mijn loopbaan al heel dikwijls ondervonden. Tussen haakjes, wie woonde er hier voor u?”
“Dat weet ik niet. Ik heb dit huis gekocht via een bureau en ik heb de vorige verkoper nooit gezien.”
De detecteur flapte zijn boekentas open en haalde er een soort telefoongids uit.
“Even kijken. Pompompom… ja, hier heb ik het. De vorige eigenaar was een operazanger. Dat verklaart meteen alles.”
“Ik volg u niet.”
“Laat me dit even uitleggen, maar mag ik eerst nog eens naar de andere kamers gaan kijken?”
“Ga uw gang.”
“Ik ga eerst even uw gang opzoeken. Die is hier rechts, zie ik. Tot straks.”
Een kwartier later stond hij terug in de living.
“Het is simpel. Sommige huizen hebben de neiging tot imitatiegedrag om de eigenaar het gevoel te geven dat hij ‘thuis’ is. Dit huis heeft zich volledig aangepast aan de zanger. Dat merk je op plaatsen waar hij veel kwam. De douchekop bijvoorbeeld zingt ook. En tot mijn spijt, het bed ook.”
“Dat is me nog niet opgevallen!”
“Dat komt nog wel.”
“En wat moet ik nu doen?”
“Niets. Tot u ooit verhuist, moet u het met deze wetenschap maar uitzingen.”