“Dus u kleedt de woningen van sprookjesfiguren aan, u bent dus een gepriviligieerd binnenhuisarchitect.”
De geïnterviewde lag languit in de zetel en keek vooral zelfgenoegzaam.
De cameraman bedacht bij zichzelf “Wat een patser!”
“Ja, inderdaad, ik mag wel zeggen dat ik in deze niche een hele weg heb afgelegd. Ik ben klein begonnen, want de eerste woning die ik onderhanden mocht nemen, was die van Klein Duimpje…”
Buiten de architect lachte niemand om zijn flauwe mop.
“En dan bent u dus verder blijven prospecteren in die kringen.” ging de journalist droog verder.
“Ja, u weet hoe dat gaat, als je in zo’n kleine wereld binnen geraakt, dan is je broodje gebakken. Van de één kwam de andere.”
De cameraman had ontdekt dat de architect er geen weet van had dat je een ritssluiting ook kon dicht doen, en van die kennis liet hij de kijkers mits een full shot even meegenieten.
“Maar is er nog voldoende werk voor u, ik bedoel, eens u ze allemaal hebt ingericht…”
“Dan geef ik aan dat er nieuwe trends zijn, en dan begin ik weer van vooraf aan.”
“En zijn uw huidige klanten allemaal tevreden?”
De architect veerde op uit uit de zetel.
“Allemaal, één voor één!”
“Ik heb hier nochtans een brief van Eusebia en die schrijft…”
“Dat is een heks! Nee, een draak, nee een hypochonder, dat is ze..”
“Jamaar wie is ze nu? U kent uw klanten blijkbaar niet echt goed.”
“Zij heeft me betoverd, want anders was ik nooit aan die zaak begonnen…!”
De architect raakte nu echt op dreef. Een stroom van scheldwoorden vloeide uit zijn mond. Hij begon wild zwaaiend de studio rond te lopen, onderwijl de ene na de andere verwensing roepend.
De regisseur gaf een discreet teken aan de interviewer.
“Beste kijkers, we gaan er even uit voor reclame en daarna komen we bij u terug met het vervolg van ‘Het hoger beroep’. Tot straks.”