Ik laat u even, bij wijze van sneak preview, kijken door het judasoog.
U ziet tal van personages die staan te drummen aan de voordeur van Herbert. Sommigen hebben een boeket bloemen bij, anderen een cadeau en nog anderen zichzelf. De sfeer buiten is opperbest.
“Ik bel aan, jongens!”
Ding dong en dan, glunderende gezichten die met twinkelende oogjes poseren voor de deur open gaat.
En dat gebeurt dan ook. Herbert staat in de deuropening en kijkt enigszins verdwaasd naar de bende op zijn stoep.
“Gelukkige verjaardag!” klinkt het door en over mekaar.
Als het gejoel is uitgestorven blijven de gezichten extatisch versteven kijken.
“Allemaal goed en wel, en leuk dat jullie zijn gekomen, maar ik ben niet jarig.”
“Hu… Huh!” De vertwijfeling slaat in op de groep.
“Maar het is jouw verjaardag!”
“Ja, echt wel hoor!”
Herbert schudt zijn hoofd. “Echt niet, dat hebben jullie mis.”
En voor de samengeschoolde groep het beseft, gaat de deur terug dicht.
Iedereen bekijkt alleman.
“Maar we hebben het opgezocht! Het is nu de verjaardag van Herbert! Ik ben er zeker van!”
“En ik ook! Zullen we terug aanbellen?”
“Dat zou ik niet doen, want hij leek heel gedecideerd.”
“Maar wat doen we dan met de cadeau’s? En de taarten?”
“Die eten we zelf op. Mee naar mij thuis, we bouwen een feestje.”
En de groep droop af, maar niet van harte.
Binnen ging Herbert in de zetel voor de open haard zitten.
“Zo! Ik verjaar dus niet vandaag. Als ik dat nog een paar keer kan regelen, blijf ik jong.”
De dag verliep verder rimpelloos.
Voorlopig.