In de wasserette zit een clown, gezeten op een roodbruine versleten koffer, triest te kijken naar de draaiende wastrommel. Hij was daar alleen.
Een man komt binnen met een pakje wasgoed, ingepakt in een laken. Hij ziet de tristesse van de clown en stapt naar hem toe.
“Zal ik hem eens op een andere zender zetten?” probeert hij de clown op te vrolijken.
“Ach mijnheer, het is niet meer wat het geweest is.”
“Hoezo?”
“De mensen zijn het lachen verleerd.”
“Is dat zo?”
“Maar ja… als ik ze in het ootje wil nemen, dan hebben ze het ootje al van kilometers ver zien aankomen. Als ik ze een poets wil bakken ruiken ze de gebakken lucht al van voor ik het vuur heb aangestoken, als ik ze in de maling wil nemen… Ach, het werkt niet meer. Op! Gedaan! Uit!”
De clown stond op het punt om in een depressie te glijden, maar de man legde een stevige hand op zijn schouder.
“Weet je wat jij nodig hebt?”
“Nee,” zei de clown, “Ik weet het niet. Tenminste niet meer.”
“Jij hebt een nieuwe truc nodig. Dat denk ik.”
“En waar ga ik die halen?” klonk het gelaten.
“Wat zou je er van vinden als ik jou eens leer hoe je bij mensen een glimlach op het gelaat kan toveren?”
De clown glunderde hoopvol.
“Zou u me dat echt willen leren, mijnheer? Dat zou ik ontzettend fijn vinden. Wanneer kan ik dat leren?”
“Ik heb het je net geleerd.”