De krokodil kwam binnengepeddeld bij de uitgever en zonder inleiding legde hij een manuscript op de tafel.
“Dit boek zou ik willen laten uitgeven!”
De uitgever keek geringschattend naar de krokodil.
“Daar is geen hond in geïnteresseerd, vriend.”
“Ja maar honden zijn mijn doelgroep niet.”
“En toch… ik denk dat het niet gaat lukken.”
De krokodil snoof even diep.
“Ik ruik hier krokodil, kan dat?”
“Euh… nee, al onze boeken zijn gebonden in kalfsleder, misschien dat u zich daar in vergist.”
Met zijn hand op de rug waaide de uitgever naar zijn vrouw die net klaar stond om te gaan winkelen.
“Dag schat, tot straks!”
Toen de vrouw de deur uit was, snoof de krokodil nog steeds.
“Tiens, het is weg. Ik zal me vergist hebben.”
En de krokodil verdween teleurgesteld, met meeneming van het gewraakte schrijfsel.
De uitgever haalde opgelucht adem.
“Vorige week nog een boek van een draak, al leek het omgekeerd, de week daarvoor een BV, een Bekende Vlinder met een bloemlezing uit eigen werk, eergisteren nog een kookboek van een kakkerlak, gisteren een geit die haar memoires wou publiceren en dacht dat ze kon schrijven en vandaag dit weer! Dat is elk jaar hetzelfde als de boekenbeurs in zicht komt. Iedereen denkt dat hij kan schrijven! Mensen toch!”