De les vorderde goed. Iedereen zat maar te pennen en in een mooi samenspel kon je de ene na de andere would-be-sprookjesschrijver zien zitten staren naar het plafond op zoek naar inspiratie.
De temperatuur in de klas steeg naarmate de verhalen hun ontknoping kenden. De juffrouw dribbelde tussen de banken door, sprak hier en daar een bemoedigend woord, wees op een foute wending in het verhaal en hield intussen de teugels van het ganse proces stevig vast.
“Gedaan!” riep ze.
De pennen kletterden neer op de banken.
“En nu gaan we eens kijken wat jullie er van gemaakt hebben.”
Haar ogen dwaalden over de klas en bleven haken bij de ogen van één van de motards.
Die sloeg onmiddellijk zijn ogen neer.
“Hoe was uw naam ook weer?”
“François, mevrouw, François Delporte.”
“François, zou jij het sprookje willen voorlezen dat je geschreven hebt?”
De motard schuifelde wat onwennig heen en weer op de bank.
“Het is eigenlijk een liefdesverhaal geworden, mevrouw.” flapte hij er uit.
“Dat kan ook een sprookje zijn!” spoorde de lerares hem aan.
“Ma… maar het is nogal persoonlijk.”
“Niet erg. Wij zijn één en al oor.”
Ze ging zitten achter haar lessenaar en keek hoopvol naar haar leerling.
“Ok. Hier gaat ie dan. Ik zou zo graag Jessie eens meenemen op de motor. Ik zie in haar ogen dat ze de wijde wereld wil zien. En ik wil haar die graag tonen. Maar iedere morgen als ik de motor bestijg laat ik Jessie achter. Ik voel me dan een beetje laf, trouweloos zelfs. Want ik weet dat zij er graag eens op uit wil.”
De motard stokte en keek vertwijfeld rond.
“Ga verder!” zei iemand bemoedigend.
“Thuis met Jessie ben ik echt wel thuis. Ik zou niets zijn zonder haar. Jessie is mijn toeverlaat. Het is altijd leuk om te weten dat ik de deur opendoe en dat Jessie er is. Maar..”
De ‘Maar wat?’ hing woordenloos in de lucht.
“Maar hoe kan je nu een goudvis meenemen op een motor?”