Het was mooi weer en het gezin Duysman zat gezellig in de huiskamer met het raam open zodat de geur van de rozen zachtjes binnenwaaide.
Hennie was een onderleggertje aan het haken en dat vereiste al haar aandacht want ze had een geconcentreerde frons en haar tong kwam een beetje uit haar mond piepen.
Henk was de krant aan het bestuderen. De kanarie floot af en toe een deuntje en wipte van het ene naar het andere stokje in zijn kooi.
Bas, de hond lag op het smyrnatapijt met zijn kop op de rechtervoorpoot en staarde naar zijn wazig evenbeeld in de onderste ruit van de boekenkast. Af en toe vielen zijn ogen dicht en als hij ze weer opende kwam de reflex weer terug: “Zit daar nog een hond aan de andere kant?”
De zaanse klok sloeg vier uur. Tsjeng! Tsjeng! Tsjeng! Tsjeng!
Op dat moment dreef een kleine wolk de huiskamer binnen.
Hennie liet van verbazing haar handwerkje vallen.
“Henk, kijk nou! Wat is dat?”
Henk vouwde zijn krant opzij en zijn ogen veranderden in schoteltjes.
“Asjemenou!”
De wolk hield stil in het midden van de living, boven het salontafeltje.
“Mag ik hier even blijven?” vroeg de wolk met een angstig stemmetje.
Henk keek naar Hennie en Hennie keek naar Henk.
Hennie was de eerste die reageerde.
“Ja, euh, meuh, die… euh.. beuh.. “
Waarop Henk: “Waarom komt u hier? Wie of wat bent u eigenlijk?”
“Ik ben een wolkje en ik kom hier schuilen.”
Het klonk zo schattig.
“Ach, blijf maar even als je dat wil.” zei Hennie goedig.
“Geen denken aan, jij bent hier niet welkom, wij hebben jou niet gevraagd!” blafte Henk.
De hond keek even op.
Het wolkje begon kort te snikken en direct daarna begon het te plensregenen.
Voor Henk en Hennie het beseften was het wolkje leeggeregend en stond de ganse woonkamer onder water.
De man van de verzekering heeft hun verhaal aanhoord, maar niet geloofd.
Toen ze bij hem vertrokken stond hun beider gezicht bewolkt.