“Bernard is de weg kwijt.”
“Dat is duidelijk, ja.”
De twee observatoren zaten te turen op een scherm in een kamer vol computers.
“Denk je dat hij de juiste weg nog vindt?”
“Ik weet het niet, hij is al een tijdje op de dool.”
“Zijn er nog zo?”
“Nee, de meesten volgen de gebaande paden.”
“Interessant. En tegelijk toch onrustwekkend, want als er nog zo zouden volgen…”
“Ja, dat fenomeen mag geen algemene tendens worden, laat ons hopen dat dit een uitzondering blijft.”
“Ja, laat ons hopen.” zei de observator terwijl hij zijn bril wat dichter op zijn neus duwde.
Gespannen zaten ze te kijken naar de stip op het scherm die Bernard aanduidde.
“Er komt iemand bij.”
Een reactie die tegelijk spanning en onrust uitdrukte.
“Het is Isabel. Die ging toch altijd via de gewone weg.”
“Tot hiertoe wel, ja. Maar een verrassing is altijd ons deel blijkbaar.”
“Ja, dat is zo.”
De twee observatoren draaiden zich tegelijk om en vulden een beker koffie uit hun thermos.
“Zeer benieuwd waar dit naartoe leidt.”
“En anders ik wel. Oh nee!”
“Wat?”
“Kijk. Bernard is op weg naar de ondergang.”
“Maar… hij was op weg naar de bovenloop!”
“Ingrijpen! Nu!”
Getokkel op het klavier.
“Ik heb de uitweg geopend. Kom Bernard, kom… jaaa…. ja….”
Minuten gleden voorbij en dan de verlossing.
“Pfffffff…. Ze hebben de uitweg gevonden.”
De twee observatoren maakten een rondedansje.
Het is geen sinecure om beschermengel te zijn.