De voorzitter van de feestelijkheden in Feeststad zat op een stoel voor het raam naar buiten te kijken.
De avond was al een flink eind gevorderd maar dat was er niet aan te zien, want in de straten hingen zoveel lampionnetjes en lichtjes dat het wel leek of het gewoon dag was.
Op straat was het volop feest. Iedereen joelde en liep rond, vrolijk verkleed in de gekste pakken.
Op bepaalde momenten stak iemand vuurwerk af wat het lichteffect nog versterkte. Je kon het licht zonder problemen zien vanuit Sprookjesstad dat een eind verder iets hoger in het landschap lag. Daar sliep iedereen al,
zij het niet heel rustig, want je kon het feesten bij vlagen tot daar nog horen.
En intussen zat de voorzitter voor het raam. Als u denkt dat hij met een glimlach op zijn lippen zat te kijken naar de feestelijkheden, dan denkt u verkeerd. Hij was uit zijn hum. Want de voorzitter was het beu. Al die feesten elke dag, dat werd hem gewoon teveel.
En de volgende dag bracht hij het voorstel naar voor (als voorzitter) om voortaan één dag per jaar niet te feesten.
Alle aanwezigen wreven zich eens goed de ogen uit. Niet feesten in Feeststad, waar ging dat over?
Maar de voorzitter drukte zijn mening door.
Eén dag per jaar geen feest, punt uit.
En die ene dag kwam.
Alle inwoners liepen op straat rond, een beetje doelloos.
“Zullen we iets gaan drinken? Ah nee, dat lijkt ook op feesten, dan maar niet.”
En iedereen slenterde maar wat rond.
De dag verliep langzaam, maar ook aan die dag kwam een einde.
En toen kreeg een inwoner een idee.
“Als we nu eens een feestje organiseren omdat we die dag zo goed zijn doorgekomen?”
Dat vond iedereen onmiddellijk een geweldig initiatief.
En de volgende dag was het weer een grandioos feest.
Zonder de voorzitter.
Hij heeft er feestelijk voor bedankt.
Dat wel.