Millie de microbe was verliefd op Stan, het virus.
Maar Stan zag dat niet.
Stan was een echte werker.
En maar in de weer om mensen en dieren ziek te maken, want een virus heeft een roeping, zoveel is zeker.
Het was geen mooie roeping maar Stan moest dat doen.
Dat was een innerlijk immer voortstuwende drang die hem die taak als het ware constant onder de aandacht bracht.
Maar wacht even.
Zag Stan echt niet dat Millie op hem verliefd was?
Laten we even van op een afstand toekijken en dan zien we dat Stan heimelijk Millie in het oog hield.
En hij genoot van de aandacht die Millie hem schonk.
Meer nog, hij leefde er van. En Millie, het moet gezegd, deed erg haar best hoor.
Ze kleedde zich wat uitdagender, omringde zich al eens met een geurcel.
Soms stuurde ze hem een SMS, maar dat was verloren moeite want Stan had geen GSM, dus kon hij niet antwoorden.
Belachelijk, hoor ik iemand smalend zeggen, want ze kan het hem toch gewoon zeggen!
U kent Millie niet en u mag dan ook niet zo hard over haar oordelen.
Millie is een heel introverte en verlegen microbe.
Echt waar!
Maar Millie was niet dom.
Ze stuurde haar beste vriendin Elza naar Stan en Elza vertelde doodleuk dat Millie op het punt stond om zich te verloven met iemand anders.
Toen is Stan in actie geschoten en binnen de kortste keren waren de twee een hecht paar.
Wat later vertelde Stan nogal blasé aan een viruscompaan: “Eindelijk! Ik heb de microbe te pakken.”
Virussen. Het zijn toch zo’n macho’s…