“Wat zou jij wel eens willen?” vroeg de vrouw gezeten op de bank van het bushokje aan de jongen die naast haar wiebelend zat te wachten. Zijn benen kwamen net niet aan de grond.
“Dat alle geluk bleef duren.” zei de jongen verrassend snel.
De vrouw priemde haar neus in de lucht.
“Is dat wel goed?”
De jongen bleef star naar zijn wiebelende benen kijken alsof ze iemand anders toebehoorden.
“Misschien niet, maar dat zou ik toch wel willen.”
“En wat maakt jou dan zo gelukkig, jongen?”
“Gewoon…”
“Gewoon…” herhaalde de vrouw terwijl ze haar blik in de verte liet dwalen zonder iets te zien.
Het ochtendverkeer raasde voorbij alsof het een gerepeteerde filmscène was.
Even daarna werd het rustig aan het wachthokje omwille van een stoplicht dat bleef haperen.
“Naar welke school ga je? En wat wil je later worden?”`
En de jongen begon honderduit te vertellen. Over wat hij wou worden, wat hij dacht te bereiken, dat hij deze of gene job wel keitof zou vinden, over zijn megavrienden…
Met een nadrukkelijk “Pssssssjt!” stopte de bus aan de halte. De deuren zwaaiden asynchroon open.
“Ik moet opstappen, mevrouw!” onderbrak de jongen zijn eigen verhaal. Hij wipte van de bank en gooide zijn rugzak nog eens stevig tegen zijn schouders.
Toen hij al in de bus was en zijn abonnement had getoond aan de chauffeur ging hij zitten aan een vensterplaats met zicht op de vrouw. Hij knikte nog eens vriendelijk en drie seconden later was het plein leeg.
De vrouw stond recht en pakte haar zwaargevulde boodschappentas op.
Thuisgekomen begon ze de boodschappen uit te pakken. Haar man kwam net binnen.
“Liefste!” riep hij al van in de gang, “Wat zou jij nu eens willen?”
“Ach, lieveling, gewoon keitof…” was haar antwoord, maar ze kon niks verder zeggen want hij had haar al in zijn armen genomen en kuste haar innig.
Haar jongetje…