Het was ijs- en ijskoud in de crypte. De salpetersporen op de muren leken op ijspegels en dat accentueerde de kou. Omwille van de ingesloten toestand heerste een perfect geluidsvacuum. Eigenlijk niet volledig, want de fijnluisteraar kon de zachte pootjes horen van muizen die door de grafkelder trippelden. En wie nog fijner luisterde, hoorde spinnen die zich in dit paradijs ijverig bezighielden met het weven van kunstige webben. Zonder veel resultaat, want vliegjes geraakten toch niet binnen. Zo bleven de kunststukjes intact, en zaten de spinnen te wachten in wat op termijn hun eigen kantmuseum werd, maar dan zonder bezoekers.
Buiten was de avond al ver gevorderd, en dorre bladeren dansten vreugdeloos rond de grafkelder.
Het laatste scheerlicht was net verdwenen op de deksels van twee koffers die in het midden stonden.
“Mary!” klonk een stem. De muizen bleven staan, met pientere oogjes, die schuw het gewelf afzochten naar een mogelijke indringer.
“Ja, John!” klonk het uit de andere kist.
“Het is avond.”
“Dat weet ik John, dat was de vorige dagen op dit uur ook zo.”
“Ja, maar het is een bijzondere avond.”
“Is dat zo?”
“Ja, Mary, want ik wou je iets speciaals vragen.”
“Vraag maar John, ik was toch niets aan het doen.”
“ER IS EEN ONGEVAL GEBEURD OP DE RING, VIJF MENSEN BLEVEN IN HET ONGEVAL…”
“John, zet die radio af, wat heb je daar nu aan?”
“Zolang de batterijen het doen, maar goed, hij staat al af.”
“Wat was je vraag?”
“Mary… we zijn al zo lang samen hier, wil je met me trouwen?”
De muizen gingen nieuwsgierig op hun achterste pootjes staan en de spinnen kropen tot boven in hun web.
Het deksel van de ene kist ging open en een hand kwam er voorzichtig uit. Het andere deksel ging ook open en een andere hand greep de eerste teder vast.
“Oh John, wat lief… ja, ik wil.”
“Dan zijn we vanaf nu echt bloedverwanten, Mary…”
Vampieren, het zijn romantici hoor, maar daar lees je nooit iets over natuurlijk!