Stefaan, de reus had aan Herbert, een andere reus eens gevraagd: “Heb jij een boek in huis?” Het antwoord was nee. Stefaan liet het daar niet bij en verzamelde thuis een keur van boeken uit zijn verzameling. De ganse wereldliteratuur was vertegenwoordigd, van heel vroeg uit de boekdrukkunst tot nu, voornamelijk eerste drukken. De gigantische stapel boeken deponeerde hij voorzichtig aan de voordeur van Herbert. En daarna belde hij aan. “Voila, dit zijn boeken, en als je eens niet weet wat doen, dan pak je maar een boek. Je gaat zien, je kan je daar goed mee amuseren.” En zonder het antwoord af te wachten, want reuzen onderling waren nogal direct in hun conversatie, stapte Stefaan het af.
Maanden daarna belde Stefaan terug aan. En nog eens, want Herbert was precies nogal hardhorig. “Hé, ik ben niet hardhorig hoor!” corrigeerde Herbert onmiddellijk toen hij kwam opendoen, “Ik was op een plaats waar ik niet zomaar weg kon.” Ja, reuzen zijn direct in de dialoog, maar voor sommige zaken dan weer niet. “Ik kom eens kijken naar de boeken die ik je heb gegeven.” “Ha, da’s goed, want je had gelijk, ik heb me prima geamuseerd.” In de hal stond Stefaan plots met verstomming geslagen. “Wat.. waar is je trap?” “Je ziet het dan toch! Ik dacht nog, zou hij het zien? Ja, ik heb mijn trap uitgebroken en opgestookt, en met je boeken heb ik een nieuwe trap gelijmd. Veel beter, want deze kraakt tenminste niet. Maar kom toch binnen!” Stefaan keek nog eens verschrikt achterom en liep toen met de mond open binnen in de living waar zijn mond zo mogelijk nog meer openzakte. Een deel van de boeken die hij had gegeven dienden nu opeengestapeld en vermoedelijk gelijmd als tafelpoten. Een soort piédestal was gefabriceerd uit een hoop boeken en daarop stond een oude vetkaars vrolijk te walmen. Het kaarsvet had zich al een weg gezocht langs de lederen boekenruggen. Wat verder stond een zetel en een voetstoeltje, eveneens gemaakt uit boeken.
“Jij hebt alles aan mekaar gelijmd…” stotterde Stefaan. “Ja,” zei Herbert trots, “Het heeft me veel tijd en lijm gekost, maar het resultaat mag er wezen. Boeken zijn plezierig materiaal, je had gelijk.”
“Maar heb je dan niets van dit alles gelezen voor je hieraan begon?” vroeg Stefaan vertwijfeld en met tranen in de ogen (door de rook van de kaars, misschien).
“Nee, ten eerste wou ik me niet laten beïnvloeden door één of andere malloot van een ‘designer’, en ten tweede, ik ben zelf handig genoeg, zoals je ziet. Neenee, dit zijn mijn eigen ontwerpen. En daar ben ik oprecht fier op. Als het over mijn meubelmakerskunst gaat, neem ik geen blad voor de mond. Maar je hebt het precies koud! Gooi ik nog een paar Gutenbergs in de open haard? Die branden nogal goed, heb ik gemerkt. En lang.”