“Ik ben gaan kijken…”
“Dat mag altijd!”
“Maar ik heb slecht nieuws!”
“Zeg maar.”
“De inspiratiebron is opgedroogd!”
“(emotioneel verontwaardigd) NEE!”
“Toch is het zo. Er komt geen druppel meer uit.”
“Maar dat is een ramp!”
“Ik zei het toch, ik heb slecht nieuws.”
“Slecht nieuws, slecht nieuws, dat kon ook zijn dat je hond dood was of zo.”
“Ik heb geen hond.”
“Gelukkig maar. En wat gaan we nu doen?”
“We bellen Frans. Die lost alles op.”
“Doe maar. Bel Frans.”
“Hallo Frans, ik weet dat het ongelegen komt, maar de inspiratiebron is opgedroogd. Wat zeg je, onze fantasie gebruiken. Wacht even, blijf aan de lijn. Heb jij fantasie? Ik niet hoor. Nee, hallo Frans, we hebben ook geen fantasie meer. Rationaliteit inschakelen, ja sorry Frans, maar dat gaat niet lukken bij sprookjes. Nee, we hebben echt inspiratie nodig. Het wat? Het kraantje? Dat heb ik niet gecontroleerd? Blijf je nog even aan de lijn?”
………
“Hallo Frans, ben je daar nog? Je had gelijk, iemand had de kraan dichtgedraaid. Voor onderhoud. Ja, dat moet af en toe gebeuren, maar waarom heeft die mens dat niet terug opengezet? Vergeten? Als we zo gaan verder doen, dan mondt dat uit in een nachtmerrie. En dat was het opzet niet. Nee, sprookjes schrijven is dwalen met de kraan open. Kunnen we dat onthouden? Dank je wel, Frans. Dank je wel.”
“Dat scheelde niet veel, zeg!”
“Zeg dat wel, voor je het weet is het gedaan!”