In Transvarije zie je nooit mensen. En ook geen dieren. Want Transvarije is enkel bevolkt door de rest van de natuur.
Dus vind je daar wel bomen, struiken, bergen, dalen, rivieren, meren, noem het op.
Dat lijkt een saai landschap maar vergis u niet. Er zit meer leven in Transvarije dan u zou denken.
Want er bestaat nogal wat naijver in dat land. Zo zijn de bomen niet te spreken over rivieren die plots van richting veranderen en daardoor de watervoorziening in het gedrang brengen.
Sommige struiken zijn dan weer niet te spreken over bomen die hen boven het hoofd groeien en al het zonlicht wegkapen.
Bergen proberen dan weer buurbergen te hinderen door plotse lawines en dat is ook niet naar de zin van de bergpaden die dan bedolven worden en ontoegankelijk geraken.
Het is waar, ontoegankelijk voor wie, maar het gaat om het idee en de trots om een begaanbaar bergpad te zijn. Je voelt je dan tenminste nuttig.
Zo is er lang een vete geweest tussen de korstmossen onderling. Het is al geen pretje om op een kale steen te huizen, maar de rode korstmossen vonden toch dat de andere soorten hen discrimineerden en de beste plekjes opeisten.
Die vete is trouwens nog niet beslecht, want hier en daar zie je kleurige vlekken op stenen, waar de verschillende soorten mossen, zoals je dat wel eens ziet bij verkiezingsafficheborden, mekaar gewoon overplakt hebben.
Dus als u denkt dat er in een verlaten landschap niks gebeurt, ho maar…
Gisteren nog is een gans bos met de grond gelijk gemaakt door de eruptie van een zogenaamde dode vulkaan, die het gezeur van de bomen al een tijd lang spuugzat was. De rokende verkoolde resten zijn een triest overblijfsel van de ruzie.
Maar is het dan zo slecht in Transvarije, hoor ik u vragen? Of was u dat niet?
Nu ja goed, wie het ook vroeg, ik kan u wel dit vertellen.
Als er al eens een enquête wordt gehouden, blijkt altijd dat het merendeel behoorlijk content is.
Zeventig procent als je die bij mekaar optelt.
Dat is toch al serieus oppervlakkig.